Hello!

Ik heb geen idee, wie dit nog leest, ruim een week na aankomst, maar ik wil m'n blog toch nog even tot een einde schrijven. Tenslotte is het alweer 5 weken geleden dat ik voor het laatst schreef en toen hadden we nog zo'n anderhalve week in Córdoba te spenderen, plus 2,5 week reistijd!

Onze resterende dagen in Córdoba zijn enorm snel gegaan. We hebben afscheid genomen van onze werkplekken, van onze hostfamily, maar met de weetdat we na het reizen nog in de stad zelf terug zouden komen, voor een allerlaatste paar dagen (onze vlucht was vanaf Córdoba). In ieder geval, vertrokken wij na het afscheid met onze hostfamily met de bus naar het noorden van Argentinie, naar het plaatsje Puerto Iguazu, dat net als Foz do Iguacu (maar dan inBrazilie), dicht bij de watervallen ligt. Een reis van zo'n 21 uur. Stephanie, die net als wij vrijwilligerswerk deed in Córdoba, was hier al een aantal dagen en onze dag van aankomst zou er haar laatste dagje zijn. We hadden dus nog 1 gezamenlijke (hele zonnige) dag en deze hebben we daarom gelijk benut om met de lokale bus naar het nationale park in Brazilie te gaan. De Iguazu-watervallen, de grootste van de wereld,in het Spaans Cataratas del Iguazú genaamd, is namelijk een geheel van iets van 300 watervallen, op de grens van Argentinie en Brazilie. Ze zijn te vinden in 2 nationale parken, 1 in Argentinie en 1 in Brazilie. Het grootste deel van de watervallen ligt in Argentinie, maar het water stroomt weg van Argentinie, dus het meest complete uitzicht is te zien vanaf de Braziliaanse kant. Dit was duidelijk, want wij hadden naarmate we de paden van het nationale park volgden, steeds hele mooie overzichten over heel veel watervallen bij elkaar. Uiteindelijk kwamen we aan bij een pad dat 'over' het water liep, en waarop we vanaf 'beneden'een prachtig uitzicht hadden op het bekendste gedeelte van Iguazu, de zogenaamde'Garganta do Diabo' (keel van de duivel), een soort van grote halfronde waterval. Hier stonden we middenin honderden watervallen die ons omringden, met stralende zon die het geheel alleen maar mooier maakte, met de brede rivier die ver onder ons verder stroomde en met een regenboog die bijna aan te raken was, zo groot, zo dichtbij. Vervolgens konden we met een lift omhoog, vanwaar weer een ander beeld te zien was, namelijk het hele geheel van boven gezien. We keken uit op de rivieren die naar beneden donderden en de watervallen lieten vormen, op de watervallen zelf, de regenboog en het water van beneden weer verder stroomde. Helemaal geweldig!

De rest van de dagen hebben we gespendeerd in het hostel, het dorpje, zijn we naar het zogenaamde 'drielandenpunt' gelopen, op de grens van Argentinie, Brazilie en Paraguay en natuurlijk hebben we ook het Argentijnse nationale park bezocht, waar wij weer hele andere uitzichten hadden. Ten eerste was dit park veel groter en er waren dan ookverschillende routes die je kon lopen, namelijk een 'upper' en een 'lower', een treintje naar de ''Diabo'' en een bootje naar een eilandje, waarop je weer een route kon lopen met verschillende uitzichtspunten, roofvogels van heel dichtbij en allerlei gekleurde vogeltjes. Toen we bij ''Diabo'' aankwamen, bleek dat het pad recht hierboven eindigde, waardoor je uitkeek op het water, water en nog eens water,dat in een halfronde cirkel naar beneden donderde en zoveel omhoogkomend stoom veroorzaakte dat er verder niet zoveel te zien was, maar het was heel indrukwekkend! Ook hebben we een tukan gezien! YES. Met een knal, knal, knal oranje snavel die bijna pijn deed aan je ogen, (helaas heeft het de jongens van oranje allemaal niet geholpen) maar die te snel weg was voor een goede foto, aangezien alle toeristen zowat in 1 beweging hun camera op het beest richtten en ikzelf hierbij een paar kreetjes sloeg, haha. Al met al waren deze watervallen van 2 kanten gezien echt een hele belevenis, maar het is dan ook niet voorniets1 van de 7 wereldwonderen. :D *

Verder hadden we het geweldige plan om met de bus de Paraguayaanse grens over te gaan, naar de stad Ciudad del Este, om zo een stempel van Paraguay te winnen voor in ons paspoort. De eerste teleurstelling kwam al gauw, we kregen namelijk geen Paraguayaanse stempel, maar alleen een stempel dat je Argentinie verlaat (alweer een Argentijnse stempel...zucht, haha). Vervolgens bleek de stad 1 dumpplek van spullen die mensen wilden verkopen, waardoor er alleen maar winkeltjes en kraampjes waren, geen bezienswaardigheden of iets anders interessants, helemaal niks verder. Verder was het zo arm, dat er hele gezinnen in zelfgemaakte tentjes langs de kanten van de wegen woonden. Dit was zeker het armste wat wij in 5 maanden Argentinie hadden gezien. We besloten dan ook dat we hier niet wilden rondlopen met onze rijke achtergronden hebben gelijk dezelfde bus weer teruggenomen, waarop de buschauffeur zich hardop afvroeg: porque?!

Onze tweede bestemming was de plek Puerto Madryn in Patagonie, aan de Atlantische kust. De afstand van Iguazu naar Puerto Madryn was zo groot, dat er geen rechtstreekse bus ging. We moesten daarom via Buenos Aires reizen, waardoor we in totaal zo'n 42 uur onderweg waren. Gelukkig kwamen we aan in het meest geweldige goeie hostel ooit, recht aan het strand met zulke aardige mensen dat je je haast bezwaard voelde dat je eigenlijk zo weinig betaalde voor wat je kreeg. Het was een totaal andere plek dan alle andere plekken waar we waren geweest, aangezien het eens niet touristisch en druk was! Heerlijk. Wel was het heel koud, sowieso is juni winter in Z-Amerika, maar we zaten ook nog eens vrij zuidelijk. Dat was dan wel weer een goeie reden om wat te shoppen, want ja handschoenen en muts waren écht nodig...Hihi. We hebben in deze week heerlijk uitgewaaid op het strand, walvissen (zelfs vanuit het hostel te zien!),orka's, zeehondenen zeeleeuwengespot, 40 km gefietst en paardgereden langs de kust (de eerste keer voor mij, leeeeuk!), Danielle heeft gedoken en quad gereden, ik heb nog een tour gedaan door een klein stukje Patagonie naar een plek op het strand waar een kolonie zeeolifanten ligt. We reden zo'n anderhalf uur door een landschap waarbij je waar je ook keek, niks anders zag dan een soort van steppe-achtige vegetatie, er was gewoon helemaal niks verder! Dat is dus kennelijk Patagonie, kwam ik later achter. Dit alles was een geweldige afsluiting van onze hele reis.

De laatste 3 dagen in Córdoba gingen keisnel. We sliepen in een hostel enhebben nog wat rondgehangen in de stad, watlaatste dingetjes geshopt, voor het laatst gegetenmet onze coordinator van Projects Abroad en uiteraard nog wat ingepakt. De terugreis ging achteraf gezien erg snel, en eenmaal op schiphol aangekomen stond daar weer een welkomstcomite klaar <3 Zo leuk! Toen was er zelfs nog een surpriseparty op zaterdag, wat een thuiskomst! :) Hihi.

Ik ben inmiddels alweer lekker gewend. Het was zelfs een beetje als de dag van gister, toen we aankwamen. Het is nu heel fijn, om iedereen weer te kunnen zien, in een schoon huis en sowieso in een schoon land zonder in elke (geasfalteerde!) straat 10 zwerfhonden, met hele volle supermarkten en rijkdom te wonen. Maar tegelijkertijd besef ik me, dat dit alleen zo is in een klein gedeelte van de wereld, en dat het er in een heel groot deel van de wereld heel anders aantoe gaat, dat de mensen daar hele andere prioriteiten hebben, maar dat deze mensen vaak gelukkiger zijn dan wij hier. Ik voel me geen ander mens, totaal niet. Mensen hebben me gevraagd of ik ben verandert, nou nee, maar dit bovenstaandeis wel wat ik heb meegemaakt, en dit heeftmij wel degelijk veel bewuster heeft gemaakt. En daar ben ik blij om! :)

Liefs,

Annemarie

* Met dank aan wikipedia. Hihi