From North to South to Holland

Hello!

Ik heb geen idee, wie dit nog leest, ruim een week na aankomst, maar ik wil m'n blog toch nog even tot een einde schrijven. Tenslotte is het alweer 5 weken geleden dat ik voor het laatst schreef en toen hadden we nog zo'n anderhalve week in Córdoba te spenderen, plus 2,5 week reistijd!

Onze resterende dagen in Córdoba zijn enorm snel gegaan. We hebben afscheid genomen van onze werkplekken, van onze hostfamily, maar met de weetdat we na het reizen nog in de stad zelf terug zouden komen, voor een allerlaatste paar dagen (onze vlucht was vanaf Córdoba). In ieder geval, vertrokken wij na het afscheid met onze hostfamily met de bus naar het noorden van Argentinie, naar het plaatsje Puerto Iguazu, dat net als Foz do Iguacu (maar dan inBrazilie), dicht bij de watervallen ligt. Een reis van zo'n 21 uur. Stephanie, die net als wij vrijwilligerswerk deed in Córdoba, was hier al een aantal dagen en onze dag van aankomst zou er haar laatste dagje zijn. We hadden dus nog 1 gezamenlijke (hele zonnige) dag en deze hebben we daarom gelijk benut om met de lokale bus naar het nationale park in Brazilie te gaan. De Iguazu-watervallen, de grootste van de wereld,in het Spaans Cataratas del Iguazú genaamd, is namelijk een geheel van iets van 300 watervallen, op de grens van Argentinie en Brazilie. Ze zijn te vinden in 2 nationale parken, 1 in Argentinie en 1 in Brazilie. Het grootste deel van de watervallen ligt in Argentinie, maar het water stroomt weg van Argentinie, dus het meest complete uitzicht is te zien vanaf de Braziliaanse kant. Dit was duidelijk, want wij hadden naarmate we de paden van het nationale park volgden, steeds hele mooie overzichten over heel veel watervallen bij elkaar. Uiteindelijk kwamen we aan bij een pad dat 'over' het water liep, en waarop we vanaf 'beneden'een prachtig uitzicht hadden op het bekendste gedeelte van Iguazu, de zogenaamde'Garganta do Diabo' (keel van de duivel), een soort van grote halfronde waterval. Hier stonden we middenin honderden watervallen die ons omringden, met stralende zon die het geheel alleen maar mooier maakte, met de brede rivier die ver onder ons verder stroomde en met een regenboog die bijna aan te raken was, zo groot, zo dichtbij. Vervolgens konden we met een lift omhoog, vanwaar weer een ander beeld te zien was, namelijk het hele geheel van boven gezien. We keken uit op de rivieren die naar beneden donderden en de watervallen lieten vormen, op de watervallen zelf, de regenboog en het water van beneden weer verder stroomde. Helemaal geweldig!

De rest van de dagen hebben we gespendeerd in het hostel, het dorpje, zijn we naar het zogenaamde 'drielandenpunt' gelopen, op de grens van Argentinie, Brazilie en Paraguay en natuurlijk hebben we ook het Argentijnse nationale park bezocht, waar wij weer hele andere uitzichten hadden. Ten eerste was dit park veel groter en er waren dan ookverschillende routes die je kon lopen, namelijk een 'upper' en een 'lower', een treintje naar de ''Diabo'' en een bootje naar een eilandje, waarop je weer een route kon lopen met verschillende uitzichtspunten, roofvogels van heel dichtbij en allerlei gekleurde vogeltjes. Toen we bij ''Diabo'' aankwamen, bleek dat het pad recht hierboven eindigde, waardoor je uitkeek op het water, water en nog eens water,dat in een halfronde cirkel naar beneden donderde en zoveel omhoogkomend stoom veroorzaakte dat er verder niet zoveel te zien was, maar het was heel indrukwekkend! Ook hebben we een tukan gezien! YES. Met een knal, knal, knal oranje snavel die bijna pijn deed aan je ogen, (helaas heeft het de jongens van oranje allemaal niet geholpen) maar die te snel weg was voor een goede foto, aangezien alle toeristen zowat in 1 beweging hun camera op het beest richtten en ikzelf hierbij een paar kreetjes sloeg, haha. Al met al waren deze watervallen van 2 kanten gezien echt een hele belevenis, maar het is dan ook niet voorniets1 van de 7 wereldwonderen. :D *

Verder hadden we het geweldige plan om met de bus de Paraguayaanse grens over te gaan, naar de stad Ciudad del Este, om zo een stempel van Paraguay te winnen voor in ons paspoort. De eerste teleurstelling kwam al gauw, we kregen namelijk geen Paraguayaanse stempel, maar alleen een stempel dat je Argentinie verlaat (alweer een Argentijnse stempel...zucht, haha). Vervolgens bleek de stad 1 dumpplek van spullen die mensen wilden verkopen, waardoor er alleen maar winkeltjes en kraampjes waren, geen bezienswaardigheden of iets anders interessants, helemaal niks verder. Verder was het zo arm, dat er hele gezinnen in zelfgemaakte tentjes langs de kanten van de wegen woonden. Dit was zeker het armste wat wij in 5 maanden Argentinie hadden gezien. We besloten dan ook dat we hier niet wilden rondlopen met onze rijke achtergronden hebben gelijk dezelfde bus weer teruggenomen, waarop de buschauffeur zich hardop afvroeg: porque?!

Onze tweede bestemming was de plek Puerto Madryn in Patagonie, aan de Atlantische kust. De afstand van Iguazu naar Puerto Madryn was zo groot, dat er geen rechtstreekse bus ging. We moesten daarom via Buenos Aires reizen, waardoor we in totaal zo'n 42 uur onderweg waren. Gelukkig kwamen we aan in het meest geweldige goeie hostel ooit, recht aan het strand met zulke aardige mensen dat je je haast bezwaard voelde dat je eigenlijk zo weinig betaalde voor wat je kreeg. Het was een totaal andere plek dan alle andere plekken waar we waren geweest, aangezien het eens niet touristisch en druk was! Heerlijk. Wel was het heel koud, sowieso is juni winter in Z-Amerika, maar we zaten ook nog eens vrij zuidelijk. Dat was dan wel weer een goeie reden om wat te shoppen, want ja handschoenen en muts waren écht nodig...Hihi. We hebben in deze week heerlijk uitgewaaid op het strand, walvissen (zelfs vanuit het hostel te zien!),orka's, zeehondenen zeeleeuwengespot, 40 km gefietst en paardgereden langs de kust (de eerste keer voor mij, leeeeuk!), Danielle heeft gedoken en quad gereden, ik heb nog een tour gedaan door een klein stukje Patagonie naar een plek op het strand waar een kolonie zeeolifanten ligt. We reden zo'n anderhalf uur door een landschap waarbij je waar je ook keek, niks anders zag dan een soort van steppe-achtige vegetatie, er was gewoon helemaal niks verder! Dat is dus kennelijk Patagonie, kwam ik later achter. Dit alles was een geweldige afsluiting van onze hele reis.

De laatste 3 dagen in Córdoba gingen keisnel. We sliepen in een hostel enhebben nog wat rondgehangen in de stad, watlaatste dingetjes geshopt, voor het laatst gegetenmet onze coordinator van Projects Abroad en uiteraard nog wat ingepakt. De terugreis ging achteraf gezien erg snel, en eenmaal op schiphol aangekomen stond daar weer een welkomstcomite klaar <3 Zo leuk! Toen was er zelfs nog een surpriseparty op zaterdag, wat een thuiskomst! :) Hihi.

Ik ben inmiddels alweer lekker gewend. Het was zelfs een beetje als de dag van gister, toen we aankwamen. Het is nu heel fijn, om iedereen weer te kunnen zien, in een schoon huis en sowieso in een schoon land zonder in elke (geasfalteerde!) straat 10 zwerfhonden, met hele volle supermarkten en rijkdom te wonen. Maar tegelijkertijd besef ik me, dat dit alleen zo is in een klein gedeelte van de wereld, en dat het er in een heel groot deel van de wereld heel anders aantoe gaat, dat de mensen daar hele andere prioriteiten hebben, maar dat deze mensen vaak gelukkiger zijn dan wij hier. Ik voel me geen ander mens, totaal niet. Mensen hebben me gevraagd of ik ben verandert, nou nee, maar dit bovenstaandeis wel wat ik heb meegemaakt, en dit heeftmij wel degelijk veel bewuster heeft gemaakt. En daar ben ik blij om! :)

Liefs,

Annemarie

* Met dank aan wikipedia. Hihi

Het aftellen is begonnen...!

Lieve meereizigers!

Onze moeders hebben Argentinië alweer precies twee weken geleden verlaten. De 11 dagen die we hiergezamenlijkhadden,in Córdobaen vervolgens in Buenos Aires, zijn heel erg leuk geweest.Het wasvoor ons heel bijzonder om onze moeders hier te hebben, en visa versa was het voor de moeders enorm bijzonder en waardevol om hier bij ons te zijn,onze leefomgevingen werkplekken te zien, ook wat vanhet Argentijnse temperament te kunnen proeven, etc.Dankzij de2 Argentinië reisboeken waarvan er natuurlijk per persoon 1 mee was genomen,hebben Danielle en ik in de dagen die we in Córdoba hadden meer gezien dan in de 3 hele maanden ervoor. Elk gebouw werd uitgebreid bestudeerd, gefotografeerd enbediscussieerd, en mét reisboek erbij natuurlijk, werden alle ins en outs van de stad besproken.Erg interessant, vonden de moeders,was hetjezuïeten blok, die aan een drukke straat ligt waar Dani en ik bij wijze van spreken dagelijks langslopen.Nooit opgemerkt! Zo werden de moeders de reisgidsen en werden we door onze eigen stad gegidsd, in plaats van dat wij onze moeders de stad lieten zien, hihi.

Ook hebben we onze placements bezocht. Dit was tevens mijn laatste keer op mijn care-placement Copa de Leche. Ik heb knuffels uitgedeeld aan alle kinderen,en toengaven zij mij een boekje met tekeningen en lieve tekstjes. Erg aandoenlijk! Aangezien de moeders het centrum van de stad al vies en arm vonden, was deze écht arme wijk voor heninteresting om te zien. Voor het contrast zijn we erna maar gaan shoppen. Leuk om te zien was ook Danielles placement, waar door middel van paarden therapie wordt gegeven aan gehandicapte kinderen. Verder hebben we de moeders natuurlijk ons eigen appartement laten zien en zijn we naar 2 kleine dorpjes in de omgeving geweest, waaronder eenhistorisch dorpje waar Che Guavara in zijn jeugdjaren heeft gewoond, métjezuïeten blok!

Eind van de week zijn we naar Buenos Aires gegaan. De moeders per vliegtuig, wat al het eerste deel van hun terugreis zou zijn, wij met de bus. Na een 11 uur durende reis, kwamen we aan in het mooieMoreno-hotel in het midden van de stad. De moeders waren er al een aantal uren.Je raadt het al: al het mogelijke wat er over Buenos Aires te lezen valt, was al lang en breed gelezen, en zo heb ik aanzienlijk meer van de stad gezien dan de vorige keer dat ik er was. We hebbenPlaza de Mayo en het centrum, La Boca met zijn gekleurde huisjes (waar we doordat de eigenwijze moeders perse richting het gevaarlijke, zogenaamde authentiekegedeelte, dat is watde boeken zeiden, vande wijkwilden lopen, terwijl we nog wel zijn tegengehouden door politie-agenten, bijna zijn beroofd), Retiro, Recoleta (met zijn enorme luxueuze begraafplaats)en San Telmo, andere typerende wijken, bezocht, plekken diemij bekend voorkwamen, hihi.Maar ook de wijken Palermo en Barrio Norte. In de laatste chique wijk is prinses Máxima geboren en getogen.Ookde straat 9 de Julio, de breedste straat ter wereld, het Teatro Colón die eraan ligt én de musical Mamma Mia (in het Spaans natuurlijk, heel grappig), vonden we een bezoekje waard.Alsof dat nog niet genoeg was, zijn we naar een sextet tango-concert geweest, zo leuk, met twee opa's van zeker boven de 70 op violen. Dan was er nog het terras op de dak van ons hotel met jacuzzi, ter ontspanning. Hier hebben Danielle en ik nog een extra dag gespendeerd, op de dag dat onze moeders 's ochtends terugvlogen en onze bus pas weer 's avonds terug naar Córdoba zou gaan.

Hier ben ik vorige week op mijn nieuwe project geïntroduceerd, het ziekenhuis. Ik heb 3 dagen in een ziekenhuis voor zwangere vrouwen en baby's meegelopen en 2 dagen in een kinder-ziekenhuis. De Argentijnen, die over het algemeen laks en ongestructureerd overkomen, namen hun karaktereigenschappen in beide ziekenhuizen wel heel serieus. Het was onduidelijk waar, met wie en hoelaat ik zou moeten werken.Vervolgenswerd er amper gewerkt, waardoor ik dus ook nauwelijks iets te doen had, of iets te zien kreeg. Dit vond ik jammer, plus doordat we dus als het ware aan een stuk door 'pauze' hielden, voelde ik me dood ongemakkelijk tussen al die Spaans-sprekende mensen, zonder dat er andere vrijwilligers met me werkten. Ik heb aangegeven niet meer in een ziekenhuis te willen werken, en zo werk ik vanaf morgen weer op het kinderdagverblijf in Las Violetas, waar inmiddels veel meer kindjes zijn als eerst. Al zal dit maar zijn voor anderhalve week, aangezien onze tijd in Córdoba er al bijna weer op zit!

Volgend weekend gaan we namelijk op reis! En wel naar de grootste watervallen ter wereld (tevens 1 van de 7 wereldwonderen, ja ja), in het noorden van Argentinië, op de grens met Brazilië en Paraguay. Dat wordt stempels winnen voor in ons paspoort! :D Hierna zullen we afreizen naar het zuiden van Argentinië, Patagonië, om hier in de plaats Puerto Madryn aan de Atlantische kust onder andere walvissen en pinguins te spotten. Ik heb enorm veel zin in onze reis, en ook betekent dit het einde van ons 5-maandige Argentijnse avontuur. Ik moet eerlijk bekennen dat ik sta te springen om weer naar huis te gaan, omweer met papa, mama, Fabian en Micky onder een dak te wonen, vriendje(s) en vriendinnetjes te zien, in een schoon en georganiseerd land te wonen, waar zebovendien je eigen taal spreken, and so on...Neemt niet weg dat het hier geweldig is geweest! Ik benheel blij dat ik dit tussenjaar genomen heb. Ik heb het zeker nodig gehad, heb ik gemerkt.

Jullie zien me over 4 weekjes!

Ik heb er in ieder geval zin in, hihi.

Veel liefs!

De stad van de tango & prachtig Uruguay

Hoi allemaal!

Hoog tijd voor een nieuwe blog! De vorige is alweer een maand geleden, ongelofelijk hoeveel er gebeurt en hoe snel de tijd gaat. In de tussentijd heb ik alweer eencomplete rondreis achter de rug...

Buenos Aires
Samen met een andere vrijwilliger uit Duitsland ben ik namelijkop vrijdag 16 maart per bus naar de hoofdstad van Argentinie en stad van de tango, Buenos Aires afgereisd. Wat een stad! Heel anders dan Córdoba. Het wordt ook wel het Parijs van Zuid-Amerika genoemd, omdat het gebouwd is aan de hand van de stadsplattegrond van Parijs :nerdnerd:(ja dit laatste heb ik even op moeten zoeken). De stad is volgebouwd met stadspaleizen, brede boulevards, grote pleinen en parken.
De citytour die we op een van onze dagen in BA hebben gedaan, was dan ook zeker de moeite waard.We zijn tal van pleinen en mooie gebouwen gepasseerd en natuurlijk de breedste straat van de wereld!,9 de Julio, die 140 meter breed is.We zijn uitgestapt in de gekleurde wijk 'La Boca', typerend voor BA, gelegen aan de oude haven.De huizen inLaBocazijn van hout en in alle kleuren van de regenboog geverfd. Ik werd er spontaan vrolijk van. La Boca is de thuishaven van de voetbalclub Boca Juniors en aangezien mijn reisgenoot van voetbal houdt, hebben we het stadion La Bombonera een bezoekje gebracht, die middenin de wijk staat.
Verder hebben we tijdens ons bezoek aan BA het nationale paleis van Argentinie van binnen mogen bezichtigen, tijdens een rondleiding. Nu ben ik niet echt dol op musea, maar dit was wel echt interessant, het gebouw was prachtig en tevens hebben we de werkkamer van de presidente van Argentinie in mogen lopen. Dit roze gebouw (Casa Rosada) op het centrale plein Plaza de Mayo is typerend voor BA. Verder was er op zondag een enorrrrme antiek/vlooienmarkt in de wijk San Telmo, de oudste wijk van BA. De wijk staat bol van ateliers en antiekwinkels, helemaal geweldig! Ik vind het dan ook niet erg om te mogen vermelden datikhier over twee weekjes samen met Danielle en onze moeders voor een paar nachtjes in een hotelletje mag verblijven :)
Ook hebben we een tango-show bezocht, enorm leuk om mee te hebben gemaakt! We hadden geen idee wat ons te wachten stond en liepen dan ook gewoon in onze normale kloffies het gebouw waar we moesten zijn naar binnen. Wat bleek, er waren louter en alleen maar oudere mensen in chique kledij. We hebben ontzettend gelachen van de zenuwen maar toen het licht uitging en de show begon maakte het niks meer uit. Begeleid door een piano, een cello of contrabas, ik heb het verschil nooit geweten ondanks 6 jaar lang muziek op school, oeps, een accordeon en een viool, stuk voor stuk echt enorm goede muzikanten, werd de tango 'door de jaren heen' door een stuk of 8 dansers gedanst. Elke periode die de tango heeft doorgemaakt, bijvoorbeeld de modernisatie, de emigratie, etc., werd dansenderwijs uitgebeeld. Echt indrukwekkend en heel knap!

Montevideo
Op dinsdag 20 maart namen we de Buquebus, een grote veerboot, naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Mijn reisgenoot was hier al eerder een dagje geweest en had het geweldig gevonden, wilde het mij ook laten zien. Hij had gelijk...Vergeleken met BA en ik denk hoofdsteden over het algemeen, was de stad relatief klein en erg knus. Gelegen aan een baai en met zijn mooie haven heeft de stad echt iets. De 'Mercado del Puerto'was vroeger een markthal, waar zich tegenwoordig tal van grillrestaurants gevestigd hebben. We hebben hier aan de havendan ook heerlijk gegeten, nadat we de stad gingen bekijken. De hoofdstraat van de stad, De Avenida 18 de Julio, is een kilometerslange straat met honderden winkels en restaurants en de belangrijkste historische gebouwen, zoals het gemeentehuis van de stad eneen of ander Diázpaleis. Het plein Plaza Indepedencia aan een van de uiteinden van Avenida 18 de Julio is omringd door (hoge) mooie gebouwen, waaronder Palacio Salvo, een hoge toren en het stadstheater. Tevens is het monument van de Gaucho op dit plein gevestigd. Ook in Montevideo hebbenwe eencitytour gedaan. Door de stad langs alle eerdergenoemde gebouwen,langs hetPaleis van Justitie, langs de kust en de haven, met verscheidene stops. Na de stad volledig te hebben gezien was op onze laatste dag een heerlijk dagje strand ook erg op zijn plaats.

Punta del Este
We kregen het beach-gevoel te pakken en besloten om naar Punta del Este af te reizen, een populaire badplaats ten oosten van Montevideo. Wat een prachtige plek! Gevormd door een schiereiland, heeft de plaats tientallen kilometers witte stranden, een grote jachthaven met honderden en honderden aangelegde boten en verder vele restaurants, hotels en winkels. Het symbool van de stad is een hand die net boven het zand uitsteekt, op een van de stranden. De vingertoppen zijn het dus die je in het zand ziet staan, dit was zeker een foto-momentje waard! Een paar dagen lang hebben we uitgewaaid op het strand, gezwommen in enorm hoge golven, wat ik doodeng maar leuk vond, gelopen langs de boulevard, langs de jachthaven (hier zeeleeuwen bewonderd, of zeekoeien of zeehonden, in ieder geval lagen er 2 grote bruine beesten in het water), het hele schiereiland 'rond'. Ik moet zeggen dat dit een soort van verademend was, na 2 maanden in een grote drukke stad als Córdoba gewoond te hebben en Buenos Aires en Montevideo te hebben bezocht.

Colonia del Sacramento
Om dit gevoel nog even vast te kunnen houden, zijn we op maandag 26 maart naar Colonia (del Sacramento) afgereisd. Dit is een kleine stad in het oosten van Uruguay, gelegen'tegenover' Buenos Aires aan de Rio del Plata, een rivier die Argentinie van Uruguay scheidt. De historische gebouwen maken de plek typerend en sfeervol. Na hier een dag te hebben gespendeerd, namen we op dinsdag de Buquebus terug naar Buenos Aires, om vanuit hier met de nachtbus terug naar Córdoba te gaan.

Al met al was de reis op en top, met elke dag zonneschijn en prachtige plekken, een heerlijke 'escape' van het dagelijkse leven in Córdoba. Niet dat dit nou zo'n crime is... Integendeel! In Córdobaging de dag na aankomst voor mij het werk in 'Copa de Leche' weer van start, wat ik gelijk weer leuk vond om te doen. Die kinders zijn adorabel. Ik zal hier werken tot volgende week vrijdag 20 april, om op zaterdag de 21e met Danielle op de airport van Córdoba onze moeders te mogen verwelkomen. Zij zullen met ons 5 dagen in Córdoba en 4 dagen in Buenos Aires verblijven. Superleuk! Ik kijk er naar uit.Hierna zal ik een maand ineen ziekenhuis in Córdoba vrijwilligerswerk verrichten, waarna Danielle en ik nog 2 wekenreistijd hebben. We zijn hiervoor al volop plannen aan het maken. Feit is, dat van de 5 maanden die we in totaal in Argentinie verblijven, we er nog maar 2 te gaan hebben. Zoals ik vaak schrijf, de tijd vliegt... Ik zie het dan maar als een goed teken!

Tot de volgende keer, maar weer!

Veel liefs vanuit mijn bed in Córdoba-city.

-xxx-

Holidays and the life in Córdoba

Hola hola,

Om eerlijk te zijn heb ik het schrijven van deze blog steeds maar weer uitgesteld, omdat er in de afgelopen 3 a 4 weken zo veel is gebeurd dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Dus ik begin maar gewoon.

Salta
In het weekend van 18 en 19 februari haddeen we vanwege nationaal carnaval een lang weekend vrij,dus besloten we dit weekend te gebruiken om een reisje te maken, en wel naar Salta, een provincie in het noordwesten van Argentinie. Samen met 2 andere vrijwilligers hebben we op vrijdagavond de nachtbus genomen, zodat we zaterdagochtend zouden aankomen en 4 dagen in Salta zouden hebben. Dus na een best wel comfortabele nacht in de 'slaapbus',kwamen we aan bij ons hostel, een backpackershostel. O jee. Niks voor mij, maar goed het was spotgoedkoop dushet was de moeite waard. Na gedoe met paspoorten die we niet bij ons hadden, alleen een kopie (wat overal in Argentinie voldoende zou moeten zijn, maar goed) hebben we de hoofdstad waarin we verbleven met dezelfde naam als de provincie bekeken. Leuk stadje, niks bijzonders. Verder hebben we verschillende travel agencies bezocht om tripjes te boeken voor de rest van de dagen en zijn we met de kabelbaan die er was naar boven gegaan, om vanaf daar de stad te bekijken. 's Avonds hebben we onszelf op rode wijn en empanadas getrakteerd, dat is een traditioneel Argentijns gerecht, namelijk deegjes gevuld met of rund, of kip, of mais, of whatever, ze hebben het met van alles
erin, echt heerlijk!

De volgende dag moesten we om 6 uur op voor onze eerste trip, een reisje door het noorden van de provincie + een stuk door de provincie Jujuy diedan weer ten noorden van Salta ligt. We hebben de seven colored mountains en de saltplanes gezien, en verder veel bergen en dorpjes, het was echt prachtig! De volgendedag hadden we weer een trip, die ging naar het zuiden van Salta, een plek genaamd Cafayate. Dit was wederom echt prachtig, met name de rit naar Cafayate toe, die ging dwars door allerlei gekleurde bergen en steeds weer gingen we een bocht om en dan kwam er weer een nieuwe blik. Ik herkende reusachtige rotsblokken gevormd door winderosie van de aardrijkskunde lessen, vond ik heel grappig! Ik voelde me echt als in een andere wereld. De laatste dag in Salta hebben we voornamelijk gebruikt om wat uit te slapen en omte shoppen. Wat ik dan ook flink heb gedaan.. Ja dat was een toffe trip!

Brazilie
Maar, nog niks vergeleken bijhet volgende reisje.. Naar Brazilie! 2 dagen nadat we terug waren gekomen uit Salta, namen we het vliegtuig naar Sao Paulo. Echt te gek voor woorden, vonden we zelf ook, maar het kwam nu net zo uit, 2 reisjes na elkaar. 2 andere vrijwilligers van Projects Abroad waren toendertijd namelijk al in Brazilie, omdat 1 van hen daar familie heeft wonen. Ook wij mochten overkomen en in het huis verblijven!Het leuke is datde oom waarvan het huis was, uitNederland komt, uit Utrecht! Het leek ons een geweldig plan dus we zijn ervoor gegaan, ondanks geldgebreken en andere bezwaren.

De reis was werkelijkwaardesastreus, we moesten in Buenos Aires namelijk van luchthaven verwisselen, dus moesten we met een veeel te dure taxidwars door de stad heen, waar we totaal geen tijd voor hadden want we hadden maar heel kort overstaptijd, dus ik wasals de dood dat we ons vliegtuig naar SaoPaulo zouden missen,wat uiteindelijk natuurlijk niet zo was. Vervolgens kon het vliegtuig niet landen in Sao Paulo vanwege het weer, dus vlogen we door naar Rio de Janeiro! Best cool achterafgezien, maar goed op dat moment wat minder. In ieder gevalzijn weeen paar uur later dan we normaalgesproken aan zouden komen, goed aangekomen en we werden opgewacht door onze 2mede-vrijwilligers, Dominic en Luca en door de neef van Dominic, waarbij we in huis zouden verblijven en de dagen zouden spenderen.Na een kleine 2 uur gereden te hebben kwamen we aan in Extrema, een klein plaatsje waar de familie woont. En echt waar, aangekomen bij het huis,leek het alsof we in een paleisje terecht waren gekomen! Dat huis, was zo mooi, niet eens perse super groot maar gewoon geniaal! Met een basketbalveldje, een zwembad, een mega terras, een veranda als chillplek, een sportzaal, verscheidene badkamers, een tuin die helemaal rondom het huis liep...Ja in vergelijking met Argentinie was het ineens gigantisch luxueus en we voelden ons dan ook gelijk thuis. Ook bij de neef van Dominic, Yuri, echt een schat, Brazilianen zijn echt niet normaal aardig, er werd gelijk van alles voor ons geregeld, gekookt, cocktails gemaakt, een warm welkom. Oscar de oom, zou de eerste paar dagen niet thuis zijn, dus we waren home alone. Geen probleem :) Na een lange nacht kwamen we er de volgende ochtend achter dat er nederlands beleg in huis was! Gekleurde hagel en pindakaas! Dat was een en al gegil en ook viel me op, dat de hele tafel vol stond gedekt met lekkers, net als in Nederland eigenlijk, gewoon veel keus zeg maar, echt heel anders dan hier in Argentinie..Ik hoor altijd van alle vrijwilligers dat er maar 1 of 2 soorten beleg is, net als bij ons in huis. Niet dat dat enig probleem is, helemaal niet zelfs, maar zou het kunnen dat Brazilie rijker is? Of misschien alleen die familie.. Oke geen idee maar ik heb dat idee wel, ook gezien de supermarkten daar, het viel me enorm op hoe zeer die meer gevuld zijn!

Maar goed, op onze eerste dag zijn we naar een waterval gegaan, samen met de vriendin van Yuri en vriendinnen daarvan, plus wat familie. Zo ginghet daar, er werd een spontaan plan bedacht en spontaan werden er mensen opgeroepen om mee te gaan, die ook spontaan mee gingen. Heel tof! Ook al moesten we eerst een heel stuk rijden. Maar goed, dat is hier in Argentinie ook, zo anders dan in Nederland. Dus oke, de waterval! De weg ernaartoe was al een hele belevenis, aangezien het zooo mooi was! Ik wist helemaal niet dat Brazilie zo mooi is, zo groen, zo bergachtig met dorpjes en meren en nee echt niet te beschrijven, het was zo mooi! Bij de waterval hebben we lekker gezwommen en toen werd het plan bedacht om te gaan bbq-en in Extrema.Ditging heel anders dan bij ons, er was een grote grill op de veranda waar het vlees op gebraden werd, wat vervolgens in stukjes werd gesneden op een plank, die door werd gegeven. Er waren typisch Braziliaanse dranken en het was heel gezellig en open allemaal, terwijl wij al die mensen, allemaal schatten,niet kenden en zij ons niet! We konden elkaar niet eens verstaan, maar toch was het zo losjes allemaal. En die taal, dat Portugees, het was prachtig, zo veel mooier dan Spaans!

De volgende morgen gingen we al vroeg op weg naarSao Paulo. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de nacht niet geslapen had, dus doodmoe was en niet veel van de dag in Sao Paulo mee
heb gekregen haha, maar ik weet wel dat die stad echt te groot is. We reden erin en het begon met een enorme sloppenwijk, waarna er alleen maar gebouwen en gebouwen en gebouwen kwamen, het stopte echt eeuwig niet. We hebben er de dag verbracht plus de nacht, we mochten namelijk bij de opa van Yuri die in Sao Paulo woont, slapen. Wederom een schat van een Braziliaan! Ook de derde dag hebben we in Sao Paulo gespendeerd, ineen groot park.

Terug in Extrema, ontmoetten we eindelijk Oscar, de nederlandse oom. Een heel bijzondere man, hij heeft in de buurt van Extrema zijn eigen weeshuis opgezet, 19 jaar geleden! Echt helemaal geweldig! Hij heeft een enorm stuk land gekocht, samen met andere vrijwilligers het gebouw gebouwd en het loopt nu dus al 19 jaar. De vierde dag, tevens onze laatste dag, hebben we een bezoek gebracht aan dit weeshuis, het was echt ZO inspirerend! Een kleine autistische (denk ik, hij had in ieder geval iets) hele lieve jongen heeft ons een rondleiding gegeven over het land. Er was een grote plek om te voetballen voor de oudere jongens, een grote binnenplaats waar omheen de gebouwen waren gebouwd,een meer en een
kapel/kerkje voor de kinderen die op zondag een dienst willen bijwonen, dit alles op een enorm stuk land waarvan de helft ook nog steeds gewoon grasland was. Het uitzicht was prachtig en de kinderen leken gelukkig. Ik vind het echt geweldig wat die man daar doet, hijgaf zijn anderegoeiebaan op voorzijn droom om een weeshuis tehebben, voor die kinderen!We hebben geluncht in het weeshuis samen met de kinderen en de medewerkers en zijn toen weer op pad gegaan, we gingen namelijk wandelen in de bergen. Na een wandeling van ongeveer 2 uur in de hitte, kwamen we op een uitzichtspunt aan wat zo prachtigmooi was dat ik er letterlijk stil van werd. We hebben de rest van de dag daar verbracht totdat het donker was en moesten dus terug door het bos naar de auto, in the dark...We zagen echt geen hand voor ogen en hadden 1 kleine zaklamp en normaal gesproken had ik zoiets nooit van mijn leven gedaan, maar het was (achteraf gezien) heel leuk, echt een soort van avontuurtje. Het was 1 groot avontuur trouwens, Brazilie, helemaal geweldig om daar geweest te zijn en zulke toffe mensen ontmoet te hebben !

Copa de Leche
Weer terug in Córdoba begon het dagelijkse leven gelijk weer, spaans les ging weer van start (we gaan met kleine stapjes vooruit merk ik, maar echt de meest miniscule kleine stapjes..)
en we moesten weer naar werk. Ik ben van werkplek verandert in die week omdat ik de Kindergarten toch niet leuk vond. Ik werk nu elke dag van 4 tot half 7 op een plek genaamd Copa de Leche, wederom in een hele arme wijk. Ik voelde me een tijdje geleden na werk, opweg naar de busstop, haast schuldig toen wij door de arme wijk liepen, met schone kleren en normale schoenen, met m'n grote bruine leren tas vol met elektronica ... Om even aan te geven hoe arm de wijk is... Met de bus rijden we het asfalt af, de zandwegen op. Dan moeten we eenpaar straten door de wijk lopen om bij onze werkplek te komen, dus over de zandwegen, langs krotten van huizen, overal ligt afval en overal lopen zwerfhonden. Ik wil heel graag foto's maken maar ik durf het niet, want als mensen je met een camera zienis er een grote kans dat je wordt beroofd. Van de week is er een meisje die met mij werkt beroofd in
de wijk, ze liep met nog 2 anderen en toch, ze hadden geen enkele kans want ze werden vastgegrepen en haar tasje met alles erin werd van haar lijf getrokken..Heel eng. Een ander meisje van Projects Abroad is een paar weken geleden beroofd in de stad, verderop in onze straat..Ze kreeg zelfs een pistool tegen haar hoofd. Echt onwijs eng maar ze is gelukkig
ongedeerd gebleven. Blijft toch een ontwikkelingsland.. Die grote bruine tas vol met spullen gaat in ieder geval niet meer mee naar werk haha :)

Op werk maken we met bloem, olie, water en kruiden zelf broodjes in een grote steenoven en chocolademelk. Dan komen er kindjes uit de wijk om broodjes met dulche de leche (een Argentijnse delicatesse, zoiets al chocoladepaste bij ons, maar dan met caramel) te eten en chocomel te drinken. Het gaat ze vooral om de dulche de leche, dat is me inmiddels wel duidelijk geworden, ik ben meestal degene die het op de broodjes smeert en het enige wat ik dan uit al die mondjes hoor is : muchos muchos, por favor, mas mas! Maar goed het blijven kinderen. Vervolgens mogen ze spelen bij ons en dat gaat niet altijd zonder geweld, maar de meeste kinderen zijn echt schatjes en ik werk er graag!

Verderzijn er inmiddels al weer heel wat vrijwilligers waarwe mee om zijn gegaan vertrokken en zijn er weer vele nieuwen. We zijn inmiddels al 'oud' zeg maar. Echtheel gek, we zijn al bijna2 maanden van huis,de tijd vliegt echt..Maar goed, dat is een goed teken denk ik dan maar.Het isnog steeds een te gekke tijd die we hierbeleven, het werk is leuk,wespreken veel af met andere vrijwilligers, ons gastgezin is geweldig, alleen het spaans.. Dat schiet gewoonecht niet op, doordat we niet echt oefenen,we hangen namelijk voornamelijk met andere vrijwilligers rond en praten dan engels. Of natuurlijknederlandsmet z'n twee.Maar ja stel, het wordt echt nooit wat met dat spaans, dan is aan het einde van mijn tijd hier in iedergeval mijn engels verbeterd .. :)

Zo ik denk dat ik weer genoeg heb verteld voor deze keer.

Veel argentijnse kusjes; BESOS

xxx

Vrijheid blijheid

Geachte lezers,

Na een weekend vol met uitgaan, poolparty's, bbq-en, marktjes en vooral de zon,hadden we gisterochtend onze tweede Spaans les.Ik merkte dat ik van deeerste les weinig had onthouden en dat deprimeerde me echt, maar in de loop van de les kwam het wel weer en leerden we nieuwe dingen en begon ik het steeds leuker te vinden. Het is wel heelleuk om toch een leerdoel te hebben in dit studieloze jaar, vooral omdat we het zat zijn dat we niet verder komen dan 'no espanol' als we op straat of waar dan ook worden aangesproken. Ook zou ik zo graag een goed gesprek willen voeren met onze host mum, de schat. Ze was door het dolle heen op de dag van onze eerste les haha, maar het heeft echt nog enorm veel tijd nodig, dat weet ik zeker. De klanken en letters zijn zo anders en het is gewoon best wel moeilijk allemaal vind ik .. Logisch ook natuurlijk, het leren van een nieuwe taal kan niet makkelijk zijn, maar ik had wel verwacht dat het meer 'vanzelf' zou gaan, doordat je midden in een andere taal leeft, maar dat is dus echt niet zo. Ik zal blij zijn als we eenmaaleen basis hebben!

Vandaag was onze eerste 'echte' werkdag in de kindergarten. Ons schema is weer verandert, we zullen de komende tijd elke middag vrij hebben (!) en we zullen in de ochtend werken van 9-12, maar alleen op de dagen dat we 's ochtends geen Spaans hebben. Dus Spaans les betekent geen werk, wat ik helemaal niet zo erg vind, aangezien we met 6 vrijwilligers en 3 'vaste vrouwen' zijn en er in de ochtend maar een stuk of 10 kids zijn. Er is dus weinig te doen & we hebben vanochtend dan ook niet veel gedaan. De meeste kids waren nieuw in dekindergarten, zo na de zomervakantie en de helft was dan ook urenlang aan het huilen ..Heel vermoeiend. Het was weliswaar gezelligmet de andere vrijwilligers,maar ik voelde me wel zeer nutteloos ..Terwijl ik hier toch grotendeels ben voor het vrijwilligerswerk. Maar goed, zo aan het begin vandit nieuwe werk vind ik het niet erg om niet alle dagen te hoeven werken. Over een tijdje zal ik in de middag gaan werken, dan schijnen er een stuk of 25 kinderen te zijn dus er is dan vast meer te doen. Volgens een andere vrijwilligster die er al langer werkt, schijnt het normaalgesproken erg leuk te zijn met de kiddies, dus dat geloof ik dan maar :)

Verder, hangen we in onze vrije tijd overal en nergens rond met andere vrijwilligers, zijn we lekker rustig thuis of bij anderen thuis. We smeden plannen voor in de weekenden en plannen reisjes naar andere plekken in Argentinie. Oeee ! Elke week wordt er door Projects Abroad een 'social' georganiseerd voor alle vrijwilligers. Zoals zaterdag, dangaan wecarnaval vierenin een plaatsje ergens buiten Córdoba. Gezelluuug. Er vliegen vrijwilligers af en aan en bijna elke dag ontmoeten we nieuwe mensen, echt tof om hier zoveel natioliteiten bij elkaar te hebben.

Ik denk dat ik inmiddels wel kan zeggen dat ik me hier thuis voel.Ik ben gewend aan de stad, aan de bussen, aan de mensen die er anders uitzien en ons nog steeds veel aankijken maar het maakt niet meer uit, aan de vele winkeltjes (lekker verleidelijk), aan de zwerfhonden everywhere en de zebrapaden die van geen enkele betekenis zijn. De drukte is gezellig, er is 24/7 leven op straat enhet uitgaansleven gaat oneindig lang door. Ik denk dat ik hier de vrijheid nog het heerlijkst vind, het voelt als een ellenlange vakantie, doordat je zoveel leuke dingen doet, zoveelleuke mensen ontmoet en amper verplichtingen hebt. Natuurlijk wordt er van je verwacht dat je naar je werkplek gaat en er je best doet om te helpen, maar aangezien we vrijwilligers zijn voel ik geen druk, er worden geen hoge eisen of verwachtingen gesteld en dat is precies wat ik wilde na alle schooljaren. Het voelt goed om ergens te kunnen helpen en om niks terug te hoeven krijgen. Verder kunnen we gaan en staan en doen en laten wat we willen en iser niemand aan wie we verantwoording af hoeven leggen, zelfs niet aan onze host fam, als we dat al zouden kunnen in het Spaans.O ja oke het Spaans, dat is misschien het enige wat stress op zou kunnen leveren, maar ik kan niet wachten om het te kunnen, dus de motivatie is er! Verder is er natuurlijk nog de zomer die blij maakt. Hoewel ik het soms wel echt te warm vind voor wat wij gewend zijn, is het natuurlijkheerlijk om de poederdoos dicht te kunnen laten en gebruind te zijn door de zon, hihi.

Oke het is nu half 1 en ik moet nog Spaans huiswerk maken + morgen vroeg op om onze schonewas op te halen in de laundry shop. Wat dat betreft is het niet anders dan dat het altijd was met school ha.

BESOS !

Las Violetas

Vandaag zijn we samen met een andere vrijwilligster geïitroduceerd op ons nieuwe project, de summer school (eerste project) was immers tijdelijk. Dit project is een kindergarten in Las Violetas, de armste wijk van Córdoba. Met de bus hier aangekomen, was dat opzich wel duidelijk te zien. Naty (onze coördinator) heeft ons gewaarschuwd voor diefstal en we zullen voortaan geen camera, ipod, etc. meer meenemen.. Onze host mum zei later dat we zelfs beter geen siraden om kunnen doen. Hm. Nou goed, vanaf de bushalte moesten we wat straten lopen en aangekomen bij de kindergarten, bleek dit gewoon een klein huisje te zijn.We hebben de medewerksters van de kindergarten, de directrice eneen andere vrijwilligster van Projects Abroad ontmoet. Samen met de directrice en Naty hebben we ons werkschemabesproken en toen konden we alweer gaan. De 2 andere vrijwilligsters bleven, zij werken in de ochtenden.Voor ons is het de bedoeling dat we in de middagen gaan werken, vanwege onze Spaans lessen die's ochtends zullen zijn (vrijdag beginnen we, yes eindelijk!).De middagshift is alleen nog niet bekenddus totdat deze bekend is zullen we's ochtends werken op de dagen dat we geen Spaans hebben,dit is nl niet elke dag.

Morgenochtend dus gaan we met zn vieren naar Las Violetas en in de middag hebben we een workshop 'Care' op het kantoor van Projects Abroad. Vrijdag ochtend hebben we dus voor het eerst Spaans les, zin in! Aangezien de summer schoolpas vrijdag dichtgaat en we in de middagen nu niks hebben, gaan we hier nog 3x heen om te werken :)

Un, dos, tres, cuatro, cinco.. uh ?

Buenos tarde :)

Vandaag was weer een geweldige dag in de summer school. Er kwam gelijk aan het begin een klein meisje naar ons toe om ons te begroeten met een knuffeltje en een kusje, ahhh ! We hebben veel foto's gemaakt maar Natalia vroeg ons om ze niet op facebook te posten.. heel jammer, misschien doen we het toch, in ieder geval als we terug zijn in Nederland, maar voor nu zal ik er hier op mijn blog een aantal posten. Ik merkte vandaag dat die kiddies me zoveel energie geven! Ik voel daar niks van de blaren die ik door m'n slippers heb gekregen, de zon kan nog zo hard schijnen maar ik voel geen hoofdpijn, geen moeheid, geen honger en geen dorst, dat komt allemaal later pas. Ik merkte ineens bij mezelf dat ik al deuren dat ik bij de kids was, me top voelde, me nergens druk om maakte, eigenlijk nergens aan dacht! Een beetje van de wereld ofzo, omdat je zo intensief met die kids bezig bent.Haha omg heel zweverig klinkt dit allemaal,echt vreselijk maarikmerkte dat gewoon echt ineens bij mezelf,het iszo leuk daar!Mijn camera was trouwens echt een hit bij de kinderen want iedereen wilde ermee foto's maken en zelf op de foto. Heel leuk! Ook heb ik een aantal kinderen leren ezelen en commando pinkelen (waar de duitse vrijwilligers hard om moesten lachen, aangezien pinkelen in het duits natuurlijkeen plasje doen betekent). Met de vrijwilligers en de medewerkers van Projects Abroad is het trouwens ook echt gezellig, er heerst echt een topsfeer. Morgen hebben we een social event naar een 'hidden waterfall' ergens in de provincie. Dat wordt vast leuk!

Voordat we naar ons project gingen vandaag, zijn we met Natalia naar het kantoor van Projects Abroad geweest, een soort van klein huisje is dat waar de medewerkers van Projects Abroad dus werken. Ook wij mogen er altijd komen, er heerste een hele huiselijke sfeer. Ik vind sowieso dat de organisatie echt informeel met ons omgaat, zo leuk!Op het kantoorontmoetten wij (eindelijk) Sofia, waar wij thuis in Nederland al maanden mee hadden gemaild over van alles en nogwat. We hebben ons gelijk opgegeven voor Spaans lessen, jeej, hopelijk mogen we volgende week al beginnen, zou tof zijn! Ik kan niet wachten!

Over het algemeen zijn er niet echt zieligheden op de summer school. De kinderen komen weliswaar uit arme gezinnen, tenminste de meesten, want er zijn een paar meisjes met mobieltjes(?), maar ze zijn zo vrolijk enuitgelaten! Maar misschien zijn ze dat juist op de summer school, omdat dat hun lichtpuntje van de dag is? Het enige wat vandaag zo was, is dat op het einde 3 kleine meisjes vroegen om nog meer eten..Terwijl ze weten dat ze alleen een snackje (meestal een koekje) krijgen rond half 6. Heel zielig was dat!

Middageten was KIP! Love KIP! Nog steeds geen grammetje rundvlees op! Me gusta!

Buenos noches, chicos !

XXX


PS. Vooral voor papa, mama, lonneke, etc. in mijn profiel op deze sitestaat het adres (van het kantoor van projectsabroad)waar jullie, als jullie dat willendoen,kaarten ofdingenheen kunnen sturen (dus niet naar het adres van het gastgezin dat jullie hebben).

Summer school !

Hoi hoi, gelijk mijn volgende verhaaltje hihi!

Vandaag (19-01) om kwart voor 3 ontmoetten wijNatalia van Projects Abroadin het centrum. Zij vertelde ons het volgende over ons eerste project. Aanvankelijk was ons verteld, in Nederland nog per mail, dat we zouden gaan werken in een kinderdagverblijf met kinderen t/m 4 jaar. Nu is het hier zomervakantie en is het kinderdagverblijf gesloten, maar Projects Abroad heeft gezorgd voor een 'summer school', waar kinderen van 5 t/m 12 uit arme gezinnen naartoe komen van 16.00 tot circa 19.30, om te spelen, engelse lessen te volgen, wat te eten en te drinken en te zwemmen. Lessen hoeven we gelukkig niet te geven, maar we zouden met de kinderen spelen, ze begeleiden, kortom het 'caring'. Het was even slikken dat het oudere kinderen zouden zijn waar we mee zouden moeten werken, dan waar ik me op had ingesteld, maar het was zo warm dat ik allang blij was dat we een koele bus in gingen, op naar de summer school, 40 minuten met de bus van het centrum vandaan, gevestigd in een arme buitenwijk. Onderweg stapte er nog een medewerker van Projects Abroad in, Matthias, samen met nog ongeveer5 andere vrijwilligers, uit Zwitserland en Duitsland en Italie.

Aangekomen in (duidelijk) de buitenwijk, was daar dus de summer school. Overal kindjes op de voorplaats en ze kwamen stuk voor stuk naar Natalia toegerend om haar te knuffelen en te begroeten, lief ! Ook waren er daar nog meer vrijwilligers, die al langer hier zijn en zelf naar het werk toe gaan. Dit moeten wij ook vanaf volgende week. Een dag verloopt in de summer school als volgt, had Natalia ons al verteld, de kinderen moeten in een rij gaan staan en vervolgens mogen ze een voor een naar binnen toe en streept Natalia de namen af. De kinderen die al binnen zijn, beginnen gelijk met spelen, en als alle kinderen binnen zijn is het de bedoeling dat ze allemaal gaan zitten. De nieuwe vrijwilligers waaronder wij dus, werden voorgesteld. Vervolgens werden de kinderen in groepjes ingedeeld (per leeftijd geloof ik) enkregen een aantal kinderen engels les, de kleineren bleven in de 'grote ruimte' om te spelen, met ons. Allemaal verschillende kindertjes natuurlijk, sommigen heel verlegen, of juist aggressief/speels achtige jongetjes, kleintjes, groteren, heel leuk! Dus wij gingen spelen, zonder een woord spaans te kunnen. Ik had geen idee wat te doen in het begin, dus ik ben bij een klein jongetje die alleen aan een tafel zat gaan zitten, en we hebben gespeeld met kaartjes. Ik vond het zooo jammer dat ik geen spaans kan, ik kan nu echt niet wachten om spaans te gaan leren! Er kwam nog een jongetje bij zitten, werkelijk een schatje van de bovenste plank. Die eerste trouwens ook. Bruine jongetjes met gitzwart haar, grote donkere ogen en meterslange wimpers. Zo lief ! Nou vervolgens hebben we dus nog wat gespeeld met de kindjes, en toen was het tijd voor een snack en een drankje. Alle kindjes moesten weer in een rij gaan staan, voor een soort van eetzaal en dan mogen ze een voor een naar binnen en krijgen ze een glas limonade en koekjes. Een chaos dat me dat was zeg! We waren er al voor gewaarschuwd, maar die kindjes leken wel hongerige wolven!!! De koekjes waren niet aan te slepen en ze waren dan ook al snel op..waarop de jongetjes half aggressief werden.

Toenwerden alle kindertjes geachtnaar buiten te gaan, naar een grote binnenplaats, echt eensoort van heel groot schoolplein. Vervolgens werden ze in groepjes weer naar binnen geroepen om te gaan zwemmen, er stond namelijk eenrond plastic hoog zwembad (wat wij ookgewoon hebben in de tuinenzegmaar)binnen in de school. Geweldig natuurlijk voor ze!Op de binnenplaats hebben we nog wat gesocialized(?) met de andere vrijwilligers en gespeeld met de kinderen.Ellenlang heb iktouwtje gesprongen met ze, nou ja het touwgedraaid, en ik heb waarempel 2woorden spaans geleerd van diekids! Rapido is sneller en patio is langzamer. Zoiets. En er waren kereltjes diehet heel interessant vonden om te weten ofwij Justin Bieber kennen.¡Si! En ze noemden me senorita, mevrouw, ontzettend lief! Alleen vind ik het zo jammer dat ik niks terug kan zeggen als een kind een heel spaans verhaal tegen me ophoudt.. Dus dan zeg ik maar, me no spanish. haha,ooohet is maar goed dat we morgen naar het kantoor vanProjects Abroad gaan,dan kunnen we ons inschrijven voorspaanse lessen.

Maarik merkte dat ik het zooo leuk vond in de summer school!Ik heb nu alweer zin in morgen! Die kids zijn echt het einde en het maakte ze niet eens zoveel uit dat wegeen spaans kunnen, had ik het idee, zezeggen toch wel van alles en als ze merken dat je iets niet snapt,proberen ze het uit te leggen. Zoalsmet het touw van het springtouwen,hoe snel of langzaam die moest. Nu weet ik dus rapido en patio.Ze zullen het vast vaker meemaken dat er vrijwilligers komen die geen of amper spaans spreken. Ik kan niet wachten tot ik het wel kan! Zoendan ishet nu 11 uur. We zijn echt moe van alle indrukken en hoofdpijnerig van de zon. We hebben al een heeeel klein kleurtje in onsgezicht, jeej. In ieder geval ben ik blij met dit project, het was zo leuk, ik wilde zo graag foto's maken maar ik dacht ja misschien is dat wel niet de bedoeling.. Dus dat vraag ik morgen even! Wij gaan nu slapen, jullie slapen daar allang, als het goed is.

Veel liefs from Argentina! Buenos Noches!

Ps. ik vind het heel leuk om te vermelden dat ze hier bij begroetingen 1 kus op de wang geven. ipv een hand of 3 zoenen. ZO leuk! Veel leuker dan bij ons vind ik :)

En o ja er lopen overal zwerfhondjes rond, zo zielig, maar mamsie en papsie, ik ben dus erg blij met mijn rabies vaccinaties!

XXX